Zakątek Nathaniel'a

Jeśli wiek miałby tu coś znaczyć, to ona dawano podała by swój. Nie był może aż tak wysoki jak jego, jednak trudno się tego spodziewać po istocie niemal tak samo śmiertelnej jak człowiek. Nie oczekiwała takiej odpowiedzi, jednak była lepsza niż gdyby po prostu wszystko przemilczał. Nie zarzuci sobie przy okazji tego, że nie miała odwagi spróbować. Przynajmniej na nowo może starać się unikać z nim kontaktu jak najdłużej się da. Minimum. Wystarczy jej minimum takiego kontaktu. A jeśli się da to nawet jeszcze mniej. Popadła w swoje zwyczajne milczenie przyglądając się pobliskim krzakom.

- Skoro tylko tyle masz do powiedzenia, to nie będę Ci przeszkadzać. - rzucił a mała nutką sarkazmu. Przeciągnął się od tak sobie i podniósł się powoli, rozmowa i tak coś im się nie kleiła, a miał ciekawsze rzeczy do roboty niż siedzenie tu w tak spiętej atmosferze. Omiótł spojrzeniem ogród, zastanawiał się czy powiedzieć jej o jednej rzeczy, czy też nie. Wolnym krokiem nawet jak na wampira ruszył w stronę wyjścia.

Oczywiście jej wypowiedź powinna być o wiele bardziej złożona, zawierać słowa, których normalny człowiek w życiu nie słyszał i mieć na celu kompletnie zbicie go z tropu. Wolała to jednak pozostawić na lepszą okazję, gdyż teraz ni chęci, ni ochoty nie miała na rozwlekanie się nad tematami. Znów przyjdzie jej się zmieścić na tym ciasnym skrawku drewna, podejrzewając, ze tak samo jak noc wcześniej nie stanie się ni na chwilę wygodniejsze. Cóż, taki już widać jej los.

- Jakby Cię to interesowało, to w głębi ogrodu znajduje się mały domek w którym możesz znaleźć coś dla siebie. - rzucił, gdy zbliżał się do drzwi. Zawsze to jakiś wygodniejszy materac, albo koc jej się pewnie przyda. Nie obejrzał się nawet na nią, wyszedł po prostu zamykając ogród za sobą. Odszedł z ramiona nocy, może znajdzie sobie jeszcze inną ofiarę do męczenia.

Pewnie nie był w stanie przekazać jej tej informacji dzień wcześniej, prawda? Czasami zastanawiała się nad tym czy w ogóle przejmuję się jej stanem, czy tylko zerkając kątem oka jest w stanie ocenić iż może pobrać krew lub nie. Po jego wyjściu podniosła się powoli z ławki i przeciągnąwszy się niczym kot, ruszyła wolno w stronę tego domniemanego domku. I faktycznie nie później niż parę chwil potem jej oczom ukazał się ten jakże...okazyjny budynek, który swoje najlepsze lata ma już pewnie za sobą. Cóż, wciąż jest to lepsze niż ławka. Uchyliwszy delikatnie drzwi wślizgnęła się do środka i tylko pobieżnie przyjrzała się wewnętrznemu wystrojowi budynku. Liczyło się przede wszystkim...a tak, coś wygodnego do ułożenia się. Niczym rozradowane dziecko zainteresowała się niczym innym jak materacem. Wprawdzie dawał dość dużo do myślenia, ale wciąż wyglądał jak materac. Przynajmniej względnie. O i nakrycie nawet udało jej się prowizoryczne znaleźć. Ułożywszy się wreszcie wygodnie i opatuliwszy skrawkiem koca, oddała się spokojnej czynności jaką jest sen.

Jak ten czas szybko mija. Noc mogła by trwać wiecznie, jest o wiele ciekawsza niż dzień. Zmierzał jak zwykle w stronę swego ogrodu, gdy wszedł do niego zamykając go za sobą od razu skierował spojrzenie w stronę łapki. Uniósł kącik warg do góry w dziwnym uśmieszku, a jednak skierowała się do jego domku. Ruszył więc w głąb ogrodu, po chwili stając przed budynkiem. Bezszelestnie wszedł do środka, stawiając na stoliku tacę z jedzeniem, który powinno jej posmakować. Podszedł do jej materacu, przyglądając się jej we śnie. Kleknął na jedno kolano i dotknął opuszkami palców jej skroni, wszedł nieco do jej umysły sprawiając, że jej sen stał się głębszy. Odgarnął jej włosy na bok z szyi i pochylił się, nie trzyma jej tu w końcu za nic. Wbił swoje kły w jej żyłę na karku, wypijając tyle krwi ile było mu potrzebne. Postarał się zostawić jak najmniej śladów. Podniósł się, oblizując usta. Da jej tym razem szansę obudzenia się w spokoju, to też tak samo jak wszedł tak wyszedł nie pozostawiając po sobie śladu. Zasiadł na miękkiej trawce w cieniu jednego z drzew, przymykając oczy. Spokój.

Ona nie widziała różnicy między dniem, a nocą, więc spać mogła tak samo mocno o każdej porze. Choć przeważać mógł tu fakt, że ktoś poprzez swą bezczelność raczył dotykać jej umysłu, co w gruncie rzeczy zaliczało się niemal do naruszania prywatności. To już kolejny powód do zabicia i to tej samej osoby. Obudziła się jednak w końcu, nie tyle co z własnej woli, a woli jej potrzeb, do których zaliczało się spożywanie posiłków. Przekręciwszy się na drugi bok przebiegła wzrokiem po otaczającym ją wnętrzu by wreszcie dostrzec tacę. Wyglądała aż nazbyt podejrzanie, gdy tak sobie po prostu stała. Lirael wobec takiego obrotu sprawy nawet się nie podniosła, chcąc po prostu zignorować obecność pożywienia. Skoro nie mogła dalej spać warto było by się zająć czymś bardziej konstruktywnym, najlepiej opuszczeniem domostwa z nadzieją, że Jego tam nie ma. Sprawnie wyplątała się z koca, podniosła i lekkim krokiem skierowała w stronę drzwi. Przez dobrą chwilę starała się wyłapać jakiś charakterystyczny zapach lub dźwięk, który mógłby ją utwierdzić w tym, że prócz niej ktoś tu jeszcze przebywa. Nikt? To jest niemal dziwne. Uchyliła drzwi i wychyliwszy jedynie głowę powiodła spojrzeniem po widocznym dla jej oczu terenie. Tu nie, tu nie, tu też...

Usadowił się w takim miejscu, aby do nie dostrzegła od razu. Zresztą nie zależało mu w chwili obecnej na zwadzie z nią, cieszył się chwilowym spokojem i ciszą. Przynajmniej wiedział, że w tym miejscu nikt go nie znajdzie i nie będzie przeszkadzał. Taka samotnia czasem każdemu jest potrzeba. Wyprostował nogi krzyżując ręce, jego towarzysz przysiadł na gałęzi drzew spoglądając uważnym wzrokiem na cały teren, jakby miał ostrzegać wampira przed nadchodzącym zagrożeniem.

Nie mając zamiaru dalej się kryć, wyszła z budynku i zamknąwszy drzwi przeciągnęła się delikatnie. Wypadało by sprawdzić czy możliwe jest zmienienie formy, bo już nazbyt długo nie miała okazji tego zrobić. Rozejrzała się jeszcze dla pewności i jakby nigdy nic przybrała swój zwierzęcy kształt. Miło mieć przed oczami tą znaną sobie perspektywę, a ziemia nie wydawała się nigdy tak dziwnie przyjazna dla jej łap. Przeszła parę kroków, następnie okręciła się wokół własnej osi, a na końcu przebiegła pewien odcinek terenu. Tak, to było to! Nie licząc się już z myślą, że ktoś mógłby podpatrzeć ten cały spektakl, średnim truchtem zaczęła przemierzać okolice ogrodu.

Słyszał ją doskonale, każde uderzenie stup o ziemię, a po chwili i łap. Śledził każdy jej ruch innymi zmysłami niż wzrok, nie był mu w tym momencie do niczego potrzebny. Przestał jednak to robić po dłuższej chwili, zamknął swój umysł, wyciszył się. Pozwolił, aby coś podobnego do snu nim zawładnęło. Nie przejmował się tym, że dziewczyna może go łatwo zaatakować, gdy jest w takim stanie.

Oj, gdy tylko go odnalazła przez chwilę zawładnęła nią podobna myśl. Jednak, czy było warto robić cokolwiek w kierunku unicestwienia takiej osoby jak on? Zbliżyła się do niego, jednak nie na tyle by był w stanie jej coś zrobić, jeśli zechce się teraz obudzić. Podejrzewała, że to jego ptaszysko tez tu się gdzieś kręci, ale jak na razie nie dawało o sobie zbyt dobrze znać. Czuła je, lecz to wszystko. Zrobiwszy jeszcze parę kroków, wyciągnęła delikatnie pysk i poruszając nozdrzami przypatrywała się spokojnej twarzy Nathaniela. Wydawał się nawet całkiem znośny kiedy prócz błogiego spokoju nie ogarniała go żadna inna myśl czy uczucie. Dotknęła nosem jego polika i szybko cofnęła się w tył. To prawie jak sprawdzanie odruchów u trupa.

Gdy tylko dotknęła go zimnym nosem w policzek, uchylił momentalnie powieki wbijając w nią trzeźwe spojrzenie. Każdy normalny pewnie najpierw zaliczyłby nagły skok ciśnienia lub coś podobnego co zbliżyło by go do zawału, a potem odważył spojrzeć na delikwenta nieco zdezorientowanym spojrzeniem po przebudzeniu. On jednak był od razu skupiony.
- Masz jakiś powód, aby mnie zaczepiać? - mruknął spokojnym i cichym tonem. Zmrużył nieco karmazynowe oczy, przyglądając się jej uważnie.

Przypatrywała mu się dłuższą chwilę w milczeniu, a potem jakby nigdy nic, znów zbliżyła się na te parę kroków co uprzednio. Tym razem jednak dotknęła nosem jego ręki, jakby nie bardzo przekonana co do faktu, że się obudził. Może starała się go w jakiś sposób zaakceptować? Albo przynajmniej jakąś niewielką jego część. Moment później uniosła srebrzysty łeb i przypatrywała się jego szkarłatnym tęczówkom, zapewne zastanawiając się nad tym, o czym myśli. Cóż, przynajmniej starała się odgadnąć, bo pewności nigdy nie będzie mieć.

Podniósł dłoń, którą dotknęła nosem i odepchnął ją od siebie, nie agresywnie. Nie jest jakimś dziwnym stworzeniem, czy czymś podobnym, aby go tak dotykać.
- Odejdź. Ciesz się spokojem, póki możesz. - mruknął nieco ostrym tonem. Odwrócił od niej spojrzenie na niebo ponownie mając zamiar zająć się swoimi myślami i swoim spokojem.

Zmrużywszy ślepia warknęła coś tylko do siebie pod nosem i już jej nie było. Widocznie był o wiele przyjemniejszy gdy się nie budził, a taki stan powinien w nim trwać wiecznie. Nie chcąc kierować się od razu do swojego tymczasowego siedliska, ruszyła na dalsze badanie terenu, mając nadzieje, że znajdzie coś, co nada się na odpowiednie dobre miejsce do zachowania spokoju i brak w nim będzie osoby wampira. Przynajmniej przez dobre parę chwil. Najwyraźniej nie ma możliwości by być z nim w jakiś cieplejszych relacjach.

Odprowadził ją spojrzeniem, odetchnął jedynie cicho pod nosem. Zjechał nieco na ziemi, kładąc się na trafie, wbił spojrzenie na niebo prześwitujące miedzy koroną drzewa. Żeby być w nim w cieplejszych stosunkach, trzeba umieć zaakceptować go takim jakim jest. Przyglądał się tak bezmyślnie, a tysiące różnych myśli przelatywało po jego głowie. Na pliczku, gdzie go dotknęła czuł dziwne mrowienie, wytarł więc szybko policzek. Nawet jeśli w jakiś sposób ją polubił, bo tak też się stało, nie jest w stanie w obecnej chwili tego w jakiś sposób okazać. Ba. On w ogóle nie jest w stanie do okazywania jakiś przyjaźniejszych gestów.

Podczas swojej przechadzki odnalazła wreszcie odpowiednio zasłonięte miejsce do własnych rozmyślań. Przedzieranie się przez roślinność nie było może najlepszą częścią tego odkrycia, ale wiedziała, że inaczej się po prostu nie da. Ułożyła się na ziemi, grzbietem do strony, do której przyszła. Wreszcie mogła zająć się tym, na co ostatnio nie miała zbyt wiele czasu. Mianowicie, czy powinnam mu pokazać delikatną uległość? Może pozwolił by jej na opuszczenie tego miejsca, które choć miłe, wydawało się klatką. Przeczyło to jednak jej naturze, miała więc w głowie niemal wielką wojnę. Ułożyła pysk między łapami i zamknęła ślepia. Lepiej w ogóle nie myśleć.

Zaczął coś nucić cicho pod nosem, no co? Nie wolno mu? A no wolno, nie jego wina, że czasem lubi po prostu poczuć się zwyczajnie, zapomnieć o całych obowiązkach, o tym kim naprawdę jest. Po prostu żyć. Nie w dosłownym tego słowa znaczeniu, bo nigdy by nie zrezygnował ze swojej nieśmiertelności. Nawet nie zauważył, kiedy znowu dał się podnieść swoim myślom i ponownie zapaść w stan podobny do snu.

Ona wolała nie rozwodzić się na myśl o tym, jak to dobrze było by poczuć się kimś normalnym. Wtedy przecież mogłaby się znaleźć w takiej samej sytuacji jak teraz, znów robiąc za worek na krew i nic poza tym. Widać, ze niektórym po prostu się nie układa i nijak się tego nie zmienić, chyba, że poprzez fakt zostania stworzonym przez wampira. Tego sobie jednak nie życzy, ani w tym wcieleniu, ani w żadnym następnym. Jej ogon delikatnie obijał się o grunt, pewnie wystukując niesłyszalny dla innych dźwięk natury. To była jej miłość.

A gdyby tak jednak spróbować jakoś normalnie pogadać? Wiedział, że to się raczej nie uda, przy jego agresywności i jej ciętym języku może to być nieco trudne, ale przynajmniej jakaś nutka adrenaliny jest. Tylko szkoda, że on nigdy tego nie poczuł. Przeciągnął się jakby nigdy nic i podniósł do góry raz dwa. Rzucił tylko okiem na gałęzie drzewa, dostrzegając swojego towarzysza. Ruszył wolnym krokiem w stronę Lirael, nie było trudno mu ja odnaleźć, to też przysiadł sobie obok niej jakby nigdy nic. Przez chwilę myślał nad tym, jak wytłumaczyć swoje nagłe pojawienie się, jednak zrezygnował z tego. Wypalił tylko jedno;
- Sorki, za mój ostry ton. - tak. Nie tylko was to dziwi, chyba pierwszy raz w sowim długim życiu przeprosił za cokolwiek.

Wilczyca z początku poruszyła uszami, a następnie uniosła łeb i spojrzała na niego, jakby ze zdziwieniem. Nie sądziła, że zacznie przepraszać za cokolwiek, a już na pewno nie za siebie czy też swoje zachowanie. Ogon opadł jej na tylne kończyny, jakby i jego zszokowały te słowa. W końcu jednak wypadało by się ocknąć, tak też potrząsnęła łbem jakby przyjmując jego słowa do wiadomości. Na razie nie chciała czynić żadnych gestów, wszystko mogło pobiec znów innym torem, prawda?

Uniósł nieco kąciki warg do góry, przyjrzał się jej przez chwilę, po czym przeniósł spojrzenie przed siebie, zastanawiając się jak rozkręcić dalszą rozmowę. Pewnie dla kogoś z boku wydawałoby się to dziwne, że gada do zwierzęcia, ale nie dla niego. Wiele razy rozmawiał ze swoim ptasim koleżką w ten sposób i nijak nie wydawało mu się to dziwne.
- Pewnie nawet nie tknęłaś, jedzenia, którego ci przyniosłem, co? - zerknął na nią kątem oka. - Nie jesteś głodna? - w końcu siedzi tu już drugi dzień? Nawet nie zwrócił uwagi ile czasu minęło odkąd ją tu wsadził.

Nie chodziło o to, że była głodna, a jedynie o to, że jest nieufna. Nie wiedziała jak mu to najlepiej przedstawić, więc z początku wskazała pyskiem na niego, stuliła uszy i ułożyła pysk na ziemi. Pozostała w takiej pozie dobrą chwilę by wreszcie ustawić radary na sztorc i znów unieść głowę ponad ziemię. Może nie przekazała całości, ale przynajmniej starała się zobrazować swój problem jak najlepiej. Dużo trudniej było jej o tym mówić.

- Chodzi o mnie tak? sądzisz, że mógłbym czymś zatruć to jedzenie, albo coś? - mruknął. Uniósł nieco łuk brwiowy do góry. Czy on wygląda na kogoś, kto truje swoje ofiary trucizną, czy czymś podobnym? Raczej nie. A przynajmniej on zna doskonale swoje metody zabijania i te o których ona myśli za pewne do nich nie należą.
- Nie musisz się tego obawiać. Gdybym chciał cię zabić, czy coś, zrobiłbym to od razu rozrywając Ci gardło. - jak szczerość to szczerość. Usiadł po turecku opierając policzek na dłoni.

Uderzyła łapą o ziemie, zapewne chcąc przekazać, ze nie bardzo podniósł ja tym na duchu. Teraz, choć może jeść w spokoju to jak ma się nie obawiać, że jej nie zabije? Ano właśnie. Pokręciła w końcu tylko pyskiem i spojrzała na niego dość sceptycznie. Wiedziała, że jej gesty nie są tak zrozumiałe jak być powinny, ale nie jest przecież poliglotą w tym wcieleniu! Widocznie tak dalszej rozmowy prowadzić nie można, więc z lekką niechęcią wróciła do ludzkiej postaci.
- Gdybym chciała wiedzieć jak możesz mnie zabić, to bym nawet nie pytała. - stwierdziła pod nosem. Bez tej myśli żyło by jej się zdecydowanie lepiej.