Łąka

Wielka, wręcz wydająca się nie mieć końca, łąka. Trawa zawsze jest tu zielona, nawet zimą, o ile akurat nie leży na śnieg. Z jednej strony łąkę ogranicza las.

_____________________________________________________

Przylazłam na łąkę i usiadłam sobie na trawie. Kostucha spoczął na niej przede mną. -Pewny jesteś, że nie dałabym rady tamtemu kolesiowi? -spytałam jeszcze raz, bowiem po drodze tutaj zadałam to pytanie z... no, dużo razy. -Nie do końca. Ale tak na dziewięćdziesiąt koma dziewięć procenta. -ta odpowiedź była inna niż poprzednie. Chyba powiedział to tylko dla spokoju. -A więc jest szansa. -uśmiechnęłam się szeroko. -Ale na pewno tylko taka mała? -ciągnęłam dyskusję. Pan Śmierć spojrzał się na mnie znudzony wzrokiem z nutka irytacji. -Azali daszże mi wreszcie dozę świętego spokoju? -tak, Pan Kostucha ubił wyrażać się archaizmami. -No dobra, dobra... -ustąpiłam w końcu i położyłam si na plecach. Wgapiłam się w niebo i zaczęłam oglądać chmury. -Powiedz, czemu nie przywołujesz swoich rodziców? -spytał ni z tego ni z owego. -Cóż... -chwile zastanawiałam się nad odpowiedzią. -Nie chcę im zakłócać spokoju. No i nie wiedziałabym co powiedzieć... -Kostucha nic nie powiedział, jedynie również spojrzał w niebo. jedna z chmur miała kształt kota, a inna, troch.e na lewo - konia. A może psa? Nie wiem, nieważne...

On natomiast przypadkiem przechodził się tutaj. Czytał coś tam w swoim notesie no i rozejrzał się na około i zauważył dziewczynę. Znowu ona? Patrzył jedynie zdziwiony po czym uśmiechnął się i zawołał z daleka.
- Ohayou
I pomachał ręką w jej stronę, uśmiechając się nieco chytrze ale nie, nie miał zamiaru jej dokuczać przynajmniej tym razem. Szedł powoli w jej stronę.

Obróciłam nieco głowę i ujrzałam... Pana Zboka znad jeziora. ,,Damn..." pomyślałam tylko. ,,Znowu on..." zerknęłam na Kostuchę, ale on najwyraźniej całkowicie pogrążył si w obserwacji chmur. -Cześć. -odburknęłam trochę zeźlona i wróciłam do dzielenia zajęcia z Panem Śmiercią. -Hmm... -mruknął zaciekawiony. Najwyraźniej w którejś chmurze ujrzał czaszkę albo coś w ten deser. Spojrzałam w lewo, gdzie dwa psie szkielety bawiły się ze sobą w coś przypominającego berka.

Chyba wciąż jest obrażona, ale co tam jemu to nie przeszkadzało. Po paru chwilach był już tuż obok i usiadł sobie. Spojrzał na niebo i uśmiechnął się.
- Ilekroć bym na nie patrzył i tak jest coś na co warto zwrócić uwagę.
Następnie kątem oka spojrzał na nią no i schował swój notesik. Położył się na plecach po czym ziewnął widać kompletnie zmęczony był ciągłym chodzeniem po tym świecie.
- Crisis.
Rzucił szybko, patrząc w niebo cały czas i uśmiechając się pod nosem.
- Trochę źle zaczęliśmy znajomość.

-Trochę? -spytałam znudzonym nieco głosem. -Moim zdaniem bardzo źle. -dodałam, zerkając na niego. -Laureline. -przedstawiłam się jednak. Nie wiedziałam czemu, ale ciągnęło mnie do przemiany w wilkołaka. A do pełni jeszcze prawie dwa tygodnie... To było dziwne. Pan Śmierć tylko zerknął na Crisisa, po czym wrócił do obserwowania niebo i wyławiania co ciekawszych kształtów. Mi udało się złapać żółwia i królika. Ciekawe połączenie, prawda? Przypomniała mi się bajka o tych właśnie zwierzętach. Zerknęłam jeszcze szybko na Crisisa.

- Nie no, nie przesadzajmy aż tak źle nie było.
Zaśmiał się cicho cały czas obserwując niebo. On natomiast widział tam jedynie jakieś koty, psy i inne zjawiska chmurowe. Za bardzo w sumie wpatrywał się w to i owo. W pewnym momencie zauważył jak dziewczyna zerka na niego i właśnie wtedy puścił jej oczko.
- Więc, miło Cię poznać.
Odpowiedział miłym i jakby pogodnym głosem. On to potrafił zmieniać swój stosunek do innych w bardzo szybki sposób.
- Powiesz mi coś ciekawego o sobie?

Uniosłam jedna brew w górę. Facet chyba myślał, ze zna mnie już od kilku godzin. Ogólnie sytuacja wydawała mi się dziwna. -Myślę, że imię na razie wystarczy. -odpowiedziałam najuprzejmiej, jak potrafiłam. Coś było nie tak. Może mi się coś poplątało i do pełni jest mniej, niż tydzień, zamiast dwóch. Spojrzałam na Kostuchę, ale on był zbyt zajęty niebem. A szkoda, on miał dobre poczucie czasu. Nie chciałam się odzywać, bo to by wyglądało dziwnie. Powiedzieć tak do powietrza ,,Hej, kiedy jest pełnia?" W końcu Crisis nie widział moich przyjaciół. Wyjęłam więc telefon i odpaliłam program astronomiczny. Chwil e potrwa, zanim się załaduje...

Jaka mało rozgadana myślał sobie jedynie w tym momencie, zerkając kątem oka na nią. No ale w sumie on nie miał sobie nic do zarzucenia w tej sytuacji w końcu był powiedzmy sobą, ale w tej wersji zbyt pewnej siebie i aroganckiej ale mimo wszystko sobą. Przymknął w końcu oczy w pewnym momencie.
- Za jakieś pięć dni pełnia.
Powiedział byle tylko podtrzymać rozmowę, a to były słowa które palnął kompletnie na pałę ale co on zresztą ma do gadania. Nie widział jej znajomych ani tego że coś teraz patrzy w telefonie zresztą myśli jej również nie znał wiec gadał po prostu co myślał.
- I znów się wilczki zbiorą do polowania i znów będę musiał im kryć dupę... eh, nudne jest to ratowanie ich przed innymi rasami. Ale biznes to biznes.

Spojrzałam na niego zaskoczona. Czyżby czytał w myślach? A może po prostu widział telefon, który swoja drogą już chowałam do kieszeni. No cóż, nie był mi już potrzebny. Nie, jednak nie jest telepatą ani kimś spostrzegawczym. Ale o c mu chodziło z tym biznesem? Ratowanie moich braci? Nigdy nie słyszałam o takich..ochroniarzach ani tym bardziej o problemach wilkołaków z innymi rasami. Sama tez ich nie miałam. moje oczy zmieniły kolor na błekitny, co oznaczało zaciekawienie. -Ochroniarz wilkołaków? Pierwsze słyszę. Opowiesz mi coś o tym? -poprosiłam, chociaż nie zdziwiłaby mnie odmowa. Jak na pięć dni przed pełnia to i tak było spokojnie...

- Ochraniam tego kto da więcej. Obecnie wilczki płacą najwięcej.
Krótka odpowiedz na to co chyba chciała usłyszeć. On nie potrafi czytać w myślach ale działa to na dwie strony, nikt nie jest w stanie czytać w jego ani narzucić mu swojej woli. Nie wiedział za bardzo co ma mówić ale nie chciał wyjść na jakiegoś materialistę.
- Otóż... cena za moje usługi to dusza.
Otworzył oczy po czym spojrzał na nią.
- Tylko to mnie interesuje od kiedy żyje.
Przekręcił się na bok w jej stronę i uśmiechał się. Po czym na chwilę tylko przymknął oczy ale zaraz je otworzył.
- Jestem pierwszym upiorem tego świata. To ja stworzyłem resztę podobnych mnie, ale władza znudziła mi się więc teraz pracuje dla tych którzy zaoferują mi lepsze dusze.
Zaśmiał się cicho.

Wilczki, co? Uważaj, bo jeszcze Cie te wilczki obedrą ze skóry i mięska, aż zostaną same kosteczki. Kostucha przestała interesować się wielkim błękitem i spojrzała na nas. Właściwie wcześniej jakoś nie zwróciłam na to uwagi, ale on ciągle jest przy mnie. Prawie ciągle. Do toalety ze mną nie chodził... Ale tak poza tym... Nie, żeby mi to przeszkadzało, przynajmniej nie narzekam na samotność, ale... Dobra, nieważne.
Ceną jest dusza? To chyba niezbyt wiele wilkołaków się na to zgodziło. Przynajmniej z tych najwyższych ras. Już chciałam pytać, czy mężczyzna jest diabłem, ale sam udzielił odpowiedzi na to pytanie. -A więc mości Pan Crisis jest pierwszym upiorem... -powiedziałam głosem z resztkami już ciekawości, a oczy przybrały srebrny kolor.

- Obecnym wilczym celem jest wasz władca, Kriegen.
A powiedział to tak sobie, kompletnie obojętnie bo raz już miał okazje zabić tego władce ale uczucie między tamtym wilkołakiem a wampirzycą wzbudziło jego zainteresowanie więc odpuścił sobie na razie go. Po prostu wstał trochę się rozruszał, w jednej chwili był za nią w drugiej przed a w jeszcze innej w ogóle gdzie indziej. Ale poruszał się szybko w celu rozprostowania kości swych. Po chwili jednak pojawił się za nią kucając.
- Jestem jedynie, tym który wykonuje brudną robotę tego świata. Mam zabić władze wampirów również więc chyba osłabię te dwie rasy.
Zaśmiał się po chwili znikając zza dziewczyny i pojawiając się przed nią, lecz tym razem siedząc po turecku. Przeczesał dłonią włosy.
- A Ty, może chcesz podpisać ze mną kontrakt?
To miało zabrzmieć jak żart ale kto wie, jak ona to odebrała.

Z początku zniknięcie i pojawienie się mężczyzny kilka metrów dalej niemało mnie zdziwiło, ale potem się zreflektowałam, że przecież może mieć moc teleportacji czy coś w tym guście. Podniosłam nieco głowę, gdy chłopak pojawił się za mną. Wysłuchałam go, a on już był w innym miejscu. Nie do końca wiedziałam, o czym mówi Crisis, ie obchodzą mnie sprawy królestwa, trzymałam się w swoim małym gronie ;rodziny'. Kurcze, zabrzmiało to jakbym była członkiem mafii... -Nie, racze nie. Nie jestem może nie wiadomo jakim wojownikiem z jakimiś zabójczymi mocami, ale umiem o siebie zadbać. -w końcu jestem morderca, no nie? No i miałam pewna pomoc w przeżyciu. tak mi się przynajmniej zdawało.

Teleportacja? Nic z tych rzeczy, to jednak szybkość wielka jak promienie słońca dawała mu niezłą frajdę czasami. Uśmiechnął się gdy powiedziała że jednak nie, i jakby szukała wymówki by nie brać z nim kontraktu.
- No no, nie krepuj się. Będziesz miała niezłą gwarancje obrony.
Zaśmiał się znów cicho i dodał po chwili dłuższej.
- Pokażesz mi swą wilcza formę?
Oparł się jednym łokciem o swoje kolano a na dłoni oparł głowę i patrzył teraz uważnie na nią. A co on tam będzie dla niej niemiły? Nie, wręcz przeciwnie miał zamiar być najbardziej miły jak tylko można by zdobyć zaufanie jej.
- Jednak ja Ci mojej demona nie pokaże, nie chcę zniszczyć otoczenia tego.
Odpowiedział szybko na wszelki wypadek gdyby ona zadała mu pytanie o jego prawdziwą formę. Ale fakt, faktem to trochę by narobił tutaj szkód gdyby się przemienił.

-Nie, nie skorzystam. I proszę... Nie nalegaj. -powiedziałam stanowczo i również usiadłam po turecku. Kostucha na razie nic nie mówi, najwyraźniej nie miał nic ciekawego do powiedzenia. Raczej nie lubi strzępic języka na darmo i bez powodu. No i nie mogłabym mu odpowiedzieć. -Wilczą formę? -spytałam, udając zdziwienie. -Ale... Ale ja nie jestem wilkołakiem. -rzekłam z uśmiechem. No, ciekawe, czy mi uwierzy. Moje umiejętności aktorskie nie były w końcu takie złe. -Jestem człowiekiem. No, prawie. Może w jakiejś małej części jestem czarownicą. -pokazałam Crisisowi język.

- Jak tam chcesz, a mogło być zabawnie.
Uśmiechnął się słuchając jak mówi ze nie jest wilkołakiem, toż to przecież zabawne. Gdyby była człowiekiem nie wiedziała by ani o wilkołakach ani o upiorach i uznałaby go za heretyka.
- Widzisz, nieważne jak dobrze grasz, rozgryzłem Cie za bardzo zainteresowała Cię obrona wilków.
Puścił jej oczko ale na czarownice mu za bardzo nie wyglądała ale kto wie? W pewnym momencie przez chwilę jakby miał wątpliwości ale pozostał przy swojej racji. Gdy pokazała mu język miał taką małą swoją ochotę pojawienia się przed nią i złapania tego języka ale odpuścił to sobie.
- To jak, wilczku pokażesz mi siebie?

-Zabawnie? Niby czemu? -spytałam, a oczy znów przybrały niebieski kolor. Pewnie tylko dla Crisisa, w końcu z tego co mówił to lubił zbierać dusze.
Ach, rozgryzł mnie. W sumie racja, za bardzo się tym zainteresowałam. No trudno, przecież to nie koniec świata. Kostucha pokiwał głową z jakby... uznaniem? Ech... -Wiesz co? Za tego 'wilczka' Ci si nie pokażę, o! -znów pokazałam mu jęzor. Tylko czy była to złośliwość, czy... syndrom napięcia przedpełniowego? Sama nie wiedziałam i gdyby w pobliżu był jakiś telepata, pewnie też nie umiałby sie tego dowiedzieć.

- Musiałabyś zgodzić się na kontrakt, by poczuć to wszystko co możesz zyskać.
Uśmiechnął się zadziornie a gdy znowu pokazała mu jęzor mówiąc że nic z pokazania wilczej formy tym razem w mgnieniu oka był już za nią, a dłoń na jej ramieniu położył i uśmiechnął się.
- No wiesz, nie każ się prosić. Laureline-chan
Powiedział takim jakby dziecięcym głosem, ale ciekawiło go to jak wygląda jej druga, wilcza natura.

-Aha. -rzuciłam tylko bez emocji. -Cóż, w takim razie się o tym nie dowiem. Moja dusza należy tylko do jednej nie osoby. -a tak, moja dusza, na razie przynajmniej, należała jedynie do Pana Śmierci. Gdy usłyszał to zdanie, uśmiechnął się lekko. Zauważyłam, że od początku naszej znajomości do teraz trochę...bardzo, się zmienił. Stał się jakby... bardziej energiczny, pobudzony. Spojrzałam na Crisisa, gdy usiadł za mną i położył mi dłoń na ramieniu. Chwilę się namyślałam nad strąceniem jej, ale już dałam sobie spokój. -Skoro żyjesz na tym świecie tak długo, o pierwszy wszech upiorze, to musisz wiedzieć, że przemiana w wilkołaka nie należy do najprzyjemniejszych. A ja nie mam teraz ochoty na nieprzyjemności. -rzuciłam przepraszająco. Może nie do końca o to chodziło, może to miała być tylko zwykła złośliwość. Kto wie?

- Dusza należy jedynie do tego, komu zechcę się ją oddać.
Dodał jakby trochę złośliwie, po czym po prostu wstał i odszedł kawałek. No tak, nieprzyjemna? Dla starszych dojrzałych wilkołaków przemiana nie jest żadnym kłopotem a przynajmniej widział nie raz ich w akcji. Ale skoro ona mówi że to dla niej kłopot znów swoje mongolskie teorie wyciągał w tym momencie.
- Niech Ci będzie... może innym razem.
Po chwili w okół jego postaci pojawił się wielki ogień, a jego postać zaczynała rosnąć oraz zmieniała swój wygląd na demoniczny strasznie. Po chwili stał przed nią wielki demon który mirzy sobie dziesięć metrów. Rogi na głowie jego wyrastają oraz skóra kolor czerwony przybiera. Jego ton głosu również się zmienił był mocny i donośny. jego skrzydła zasłaniał słońce.
- To jest bolesna przemiana, kochanieńka.
Powiedział żartobliwie.

-Moja należała do niego od urodzenia. -pokazałam mu język. -I będzie należeć nawet po śmierci. -na te słowa Kostucha zaczął się śmiać. Nie był to jednak zwykły śmiech. Przypominał klekotanie kości przepuszczone przez jakiś syntezator. -Daj spokój, Lau. Patrząc na to w ten sposób, to każda dusza należy do mnie. Nawet ta, którą rzekomo on sobie przygarnie. -pokazał kościstym palcem na Crisisa. A ten zaczął się zmieniać. Zdawało mi się, że mówił coś o tym, że nie chce niszczyć otoczenia, więc przemieniał się nie będzie. Tak, był wielki. Ale w walce to wcale nie musi być zaletą. jest większy, więc i wolniejszy. Nieważne, jakie tam ma moce, po prostu porusza się wolniej. Z jego punktu widzenia ja poruszam się szybciej. Zwykła fizyka. Może nie byłam z bogatej rodziny, ale do szkoły chodziłam. -Impressive. -rzuciłam po angielsku, a oczy przybrały kolor żółci. -Ale jeśli myślisz, że w zamian, żebyśmy byli kwita, ja tez się przemienię, to trochę się przeliczyłeś. -uśmiechnęłam się słodko.

- To nie siła jest moją mocą...
Odpowiedział od razu, po prostu tak to rzucił bo pewnie myślała że on stawia na siłę ale to nie prawda. On głównie stawia na inne swoje umiejętności.
- A szkoda, już myślałem że zobaczę, słodkiego wilczka.
Powiedział żartobliwie i kucnął przed nią. Jego dłoń była jak połowa dziewczyny, on natomiast dłoń przyłożył do ziemi i uśmiechnął się.
- Powiedź, podróżowałaś kiedyś w przestworzach?
Powiedział patrząc idealnie na nią i uśmiechał się przy tym. Oj tak teraz to w porównaniu do niej to on był gigantem. Jednak dusza którą on dostanie należy jedynie do niego, nikt mu żadnej duszy nie odebrał i nigdy nie odbierze.

-W takim razie co nią jest? -spytałam, zasłaniając oczy przed słońcem. Mimo wszystko lubiłam patrzeć na twarz mojego rozmówcy, niż stopy, nawet jeśli ten miał jakieś... dziesięć metrów wzrostu. -Jak chcesz zobaczyć słodkiego wilczka, to idź do zoologicznego. Tam są szczeniaki, a psy są spokrewnione z wilkami. -rzuciłam mu, zerkając na chwile gdzieś w bok, gdzie nadal bawiły się dwa psie szkielety. Potem przeniosłam wzrok z powrotem na Crisisa. -Nie, nie podróżowałam. -odpowiedziałam, wstając. -Ale to nie jest jakiś przekręt, żeby zdobyć moją duszę, co? -w zasadzie pytanie było idiotyczne, i tak się nie przyzna. Kostucha aż zaliczył facepalma. -Boż...
-Dobra, to pytanie było głupie... -spojrzałam gdzieś przed siebie, na wielkie syry demona. -A ja myślałem, że Tyś inteligentną jest dziewicą... -tak, kiedy Pan Śmierć znalazł u kogos jakiś defekt lbu wychwycił błąd w mówieniu czy coś,to lubił to trochę wukorzystać. neistety długa samotnośc wyprała go z jakiegokolwiek wyczucia i humoru. Czasem trzasnął coś śmiesznego, ale...

- Nie mogę ujawnić mojej mocy tak tak bez powodu.....
Uśmiechnął się zadziornie cały. Ale ona ma gadane już co raz na raz coś ciekawego mówi i próbuje chyba podroczyć się z Cri, no tak przynajmniej myślał. Uśmiechnął się czy ona wszystko sprowadza do tego że on chcę jej dusze?
- Nie, to nie jest żadna zagrywka. Ale skoro nie podróżowałaś..
Wskazał palcem na swoja dłoń i uśmiechnął się jakby mówiąc jej by weszła na nią. Oj tak, kto wie trochę polatać mógłby z nią i pokazać jej jak wygląda teren obok. Ale co ona będzie dalej sobie myślała to on tego nie wie.

-Aha... -rzuciłam nieco zawiedziona, a oczy przybrały srebrny kolor. Co do podróży... Chwilę się wahałam, ale w końcu weszłam na dłoń Crisisa. -To pokaż co tam masz, malutka. -powiedziałam w taki sam sposób jak ojciec, gdy zabierał się do grzebania w kolejnej maszynie. Kostucha widząc moją decyzję również wstał, ale zamiast wejść na dłoń, rozwinął wielkie nietoperze skrzydła. A właściwie tylko ich szkielet. Wzbił się w powietrze i zawisł przy dłoni, obok mnie. Był prawie jak mój anioł stróż, ale ten fakt mnie tylko i wyłącznie cieszył. Pewnie teraz spytacie, czemu nie latałam, skoro Pan Śmierć ma skrzydła. Otóż mogłam go tylko widzieć, słyszeć, poczuć tak, jak się czuje powiew ciepłego lub chłodnego, w jego przypadku, powietrza. Był dla mnie jedynie pół materialny, więc nie mógł mnie unieść. A on sam też inaczej widział świat. Kiedyś mi o tym opowiadał. Wszystko jest stare, zniszczone, ponure. Ludzi też widział inaczej, ale nie zdołał mi tego opisać. Wiedziałam tylko, ze widział datę narodzin i śmierci, jeśli taka została już ustalona, wiek, imię i tak dalej. Wszystkie dane dotyczące osoby, na którą spojrzał. Wszystkie. jednak rzadko kiedy mi je ujawniał. To tajemnica Śmierci jak mawiał. Albo Shinigami, jak kto woli. Wszyscy oni są jedną osobą, po prostu ma wiele imion.