Ogród wiecznie pięknych róż.

Co można powiedzieć akurat o tym miejscu? Każda róża przeżyła więcej niż nie jeden śmiertelnik a mimo to są one zawsze piękne o kolorze czerwonym jak krew. Jaka jest tajemnica tych pięknych róż? O tym wie jedynie ogrodnik. Znajduję się tutaj kilka ławeczek, bardzo ładnie zdobionych oraz na środku fontanna w nieco mrocznym stylu która oddaje jednak swój własny urok.
------------------------
Młody a przynajmniej z wyglądu mężczyzna jakimś cudem dostał się akurat do tego ogrodu. Oh tak, został znów sprzedany jakiemuś wampirowi. Ale sam widok tego zamku bardzo go dziwił ponieważ był przepiękny. Spojrzał on na róże i aż dziwił go ich czerwono-krwawy kolor jakby były skraplane krwią. Uśmiechnął się.
- Ciekawe kto tym razem będzie mi rozkazywał.
Rozmyślał sobie właśnie w ten sposób w myślach po czym dostrzegłszy fontannę podszedł do niej. Miała ona w sobie coś dziwnego, jakby ponurego a mimo wszystko pasującego do wystroju całego tego miejsca. Przeczesał dłonią włosy po czym aż ziewnął z nudów.
- No i gdzie ja mam teraz niby iść? Przywieźli mnie tutaj a nawet nie wskazali drogi.
Denerwował się trochę ów rozwojem sytuacji bo przecież jako sługa nie powinien się zgubić i to jeszcze pierwszego dnia swojej nowej pracy w tym miejscu.

Młoda Księżniczka przyszła ze strony Sali Głównej na taras oraz zobaczyła istotę w ogrodzie, a z daleka jechał samochód. No tak jakiś nowy sługa do tego zamku kupili normalnie ekstra. Właściwie Coś mi mówili że chcą mi kupić sługę do sprzątania i żeby mi służył. No cóż wtedy przyszła idąc po schodach schodząc i weszła w plac ogrodu oraz spojrzała się na istotę.
- Widzę że jesteś tutaj nowym sługą ? - Odpowiedziała chłodnym tonem do przybyłej istoty, w dodatku mężczyzna, no to będzie mieć fajnie naprawdę, pomyślała Elizabeth.

Myślał że już po robocie aż tu nagle w usłyszał czyiś głos. Odwrócił się i spojrzał w jej stronę swymi czarnymi oczyma. Oczywiście musiał on przestrzegać zasad kultury oraz ukazywać swą niższość chociaż tak naprawdę był on przynajmniej kiedyś władcą wilkołaków. Ale do tamtego czasu wracać nie potrzeba, przyzwyczaił się do tego kim jest. Ukłonił się.
- Nazywam się Kriegen. Kriegen LionCourt. Począwszy od dnia dzisiejszego jestem Twym.. sługą.
Po tym jak się przedstawił, najzwyczajniej na świecie wyprostował się i patrzył na swa nową panią. Oczywiście z tego co wie, nie ma on obecnie prawa zadawać żadnych pytań ale po co być takim posłusznym? Lepiej coś wiedzieć.
- Więc, jakie są moje obowiązki? Pani.
Ostatnie słowa jakby głośniej powiedział, potwierdzając to że ona jest jego panią i ona tutaj rządzi a przynajmniej w tym momencie.

- To miło wiedzieć jak masz na imię - Odpowiedziała do niego chłodnym głosem.
- Ja mam na Imię Elizabeth jestem córką Władcy Vendicare wolę żebyś wiedział przynajmniej z kim masz do czynienia, ah i jeszcze mów do mnie Pani Elizabeth - Odpowiedziała chłodnym i poważnym głosem do sługi. Miała dziwne prześwity cóż jak usłyszała jego nazwisko to musiała coś sprawdzić.
- Pokażę Ci gdzie będziesz mieszkał, od tego się zaczyna - Odpowiedziała i zaczynała nowego sługę prowadzić.
- Jako że jesteś nowy to wszystko Ci pokażę, bo niektórzy słudzy przez nie odwiedzanie ginęli w różny sposób wolę nie opowiadać Tobie bo jeszcze uciekniesz - Odpowiedziała śmiejąc się ironicznym i wrednym uśmieszkiem na ustach.
- Tędy idziemy - Odpowiedziała krótko i szła przez schody. Zniknęła wtedy przy sali głównej czekając na niego.


z.t

Nie no, mówić "Pani Elizabeth"? To akurat mały pikuś na który mógł się zgodzić. Jej chłodny ton głosu również nie przeszkadzał Kriegenowi ponieważ chyba każdy z jego wampirzych panów przed nią, właśnie takim tonem się zwracał.
- Zrozumiałem, panno Elizabeth.
odpowiedział na jej słowa że odprowadzi go po owym miejscu, a gdy wspomniała coś o ucieczce i o tym że inni słudzy ginęli co wydawać się jej mogło dziwne ale na jego twarz pojawił się lekki uśmiech.
- Pani Elizabeth, dziękuje za to że marnujesz swój cenny czas by ukazać mi Twój pałac.
Stwierdził oraz starał się jak najlepiej ukazać na pierwszym spotkaniu, mówiąc krótko pokazać się od swej dobrej strony. Cały czas szedł za nią aż w końcu doszli do schodów. Poszedł za nią i po chwili był już gdzieś na sali.

z/t

Wolnym jak na wampira krokiem wędrował między roślinami mężczyzna.
Był stary, lecz jego wygląd przeczył temu. Dawno nie miał okazji podziwiać róż, które lubił, gdy jeszcze jego partnerka była w jego życiu.
Kiedyś potrafił kochać, teraz jego serce było przychylne tylko dzieciom.
Jego ród powoli wygasał. Był mały i to nie podobało się Morgoth'owi.
Kiedyś był potężny, coś znaczył w świecie, a teraz garstka wampirów pozostała.
Musiał znaleźć kogoś jeszcze...

Wbiegła w miejsce tych pięknych róż, wtedy wyczuła zapach Ojca.
- Ojcze ? - Odpowiedziała cichym głosem mówiąc i patrząc gdzie jest. Nie wiedziała gdzie znów poszedł. Miała tyle pytań do niego, że zaraz padnie ze zmęczenia.

Sekundę później Morgoth zmaterializował się koło córki.
- Witaj Elizabeth
Powiedział spokojnym głosem. Rzadko się zdarza, że odzywa się ze spokojem do kogoś.
Do rodziny najczęściej, dla innych nigdy.
Widział po minie córki, że ma jakieś pytania do niego.
Znał ją na tyle dobrze, że potrafił to wyczuć. W końcu żyje już tak długo...

Przytuliła się do Ojca i chciała zadać pytanie o matce.
- Dobrze że Ciebie widzę Ojcze, chciałabym się dowiedzieć czemu nie pamiętam nic o mojej mamie, opowiesz mi co się stało z nią ? - Odpowiedziała do Ojca pytając go o to.

Zmienił jednak swe plany. Nie zbliżał się do rodziny, utrzymywał się znacznej odległości obserwując ich jedynie beznamiętnym spojrzeniem opierając się nonszalancko o pień drzewa, które rosło niedaleko. Prawda była taka, że jak Nathaniel jak był młodszy postanowił się zabawić i zasadził sobie to drzewo zwalając wszystko na ogrodnika. To było ciekawe. Skrzyżował ręce na torsie, zamknął swój umysł już wcześniej, nie chciał zostać zbyt wcześnie dostrzeżonym.

Spojrzał na Córkę. Pogłaskał ją po włosach.
- Twoja i Twojego brata matka była wampirzycą. Dawno temu ją poznałem. Jeszcze 100 lat przed waszymi narodzinami. Masz po niej urodę, ale charakterki odziedziczyliście po mnie. Miała na imię Katie. Miała inne poglądy na temat robactwa i obrzydliwości. Uważała, że z ludzi można zrobić sobie familiantów, czyli coś w rodzaju sługi tylko, że traktuje się takiego jak siebie samego i pije się jego krew co 48 godzin.
Powiedział.
- Pewnego dnia zniknęła. Właściwie tuż po porodzie... Ja chciałem następców, ona chciała wolności. Nie potrafiła żyć według zasad danej epoki. Czuła się jak w więzieniu. Jej portret jest w moim pokoju. Jedyne co mi po niej zostało jeszcze to list pożegnalny. Powiedziała, że idzie głosem serca i że jej bratnią duszą jest jakiś człowiek, cygan.
Mruknął.
Tyle mógł powiedzieć o matce Elizabeth i Nathaniela. Nie tęsknił za nią. Portret został tylko dlatego, że nie miał co powiesić na ścianie po jej odejściu.

- Rozumiem Ojcze mój kochany - Odpowiedziała tuląc się do Taty kochanego.
- Cieszę się że ma Ciebie Tatusiu mój - Odpowiedziała tuląc się nadal, uśmiechając i miała dziwne uczucie że ktoś ich śledzi, ahh nawet jeśli brat umie chować, ale nie oznacza że woń nie wyczuje.
- Nathaniel wiem że tutaj jesteś - Odpowiedziała wychylając się z ramienia Ojca Morgotha.
Zrobiła posępny uśmieszek gdzie się chował jej brat.

Uśmiechnął się szyderczo.
Odwrócił się i spojrzał w stronę drzewa, które według jego syna ogrodnik posadził.
Zapach był zapachem. Przed wampirem się nie ukryje, więc skoro córka postanowiła go zdemaskować to on nie musiał już udawać, że go nie widzi.
Nie nacieszył się chłopak umiejętnością ukrywania.

Roześmiał się jedynie w głos widząc minę siostry. Rozłożył bezradnie ręce na boki, no tak, zdemaskowali go i co on biedny zrobi? Pokręcił głową przybierając ponownie naturalny wyraz twarzy krzyżując ponownie ręce na torsie. Nie przyszedł tu, aby im przeszkadzać to też nie ruszył się ze swojego miejsca. Stał jak stał, jedynie się im przyglądając. Zerknął krótko ja ojca, posyłając mu badawcze spojrzenie. Dawno go nie widział to dlatego.

Spojrzała się na brata śmiejąc z jego miny strasznie.
- Co ci braciszku się stało i dlaczego tak rżysz jak koń podczas wiadomo czego - Odpowiedziała wrednym grymasem i posępnym spojrzeniem.

- Z twojej inteligentnej miny, kochana. - odpowiedział spokojnie, nie wyczuwalną dla niej ironią. Oparł głowę o pień drzewa, rzucając jej nieco łobuzerskie spojrzenie. Pokręcił osbie pierścienie na palcu, po chwili podniósł wzrok na niebo. Ah, nocy. Nocy Kochana, kto twe tajemnice odgadnie? Kto będzie lubował się twym dotykiem?, rzucił w myślach od tak sobie. Uwielbiał noc. Woli to znacznie bardziej od słońca, które wręcz razi w nocy. Zniżył jednak po chwili wzrok na ojca i siostrę, nie chcąc pozowlić, aby myśli wzięły nad nim górę.

- Wiesz braciszku to było ciekawe twoje gadanie przy tym, no cóż wszystko idzie w górę - Odpowiedziała i zrobiła partyzancki obrót i pocałowała go w usta, od tak a nawet jak jest jego siostrą rodzoną figle robią swoje co nie ?
Zaśmiała się i puściła do niego oczko w jego stronę.

- Zazdrościsz? wolałabyś pewnie, żeby ktoś tak do Ciebie mówił. - odparł i ponownie się zaśmiał. Kiedy jednak pocałowała go w usta, jego uśmiech zniknął, a zastąpił go ponury grymas niezadowolenia. Takie gesty dozwolone tylko do tego, która skradnie jego serce, czyli do nikogo. Oblizał wargi i uśmiechnął się do siostry nieco sadystycznie, splunął na ziemię.

Niestety Kri chyba był w złym miejscu o niewłaściwej porze. Oni jednak chyba nie zauważyli jego obecności. Leżał on pomiędzy różami w swej wilczej formię która przybrał wcześniej gdy wyskakiwał ze swego okna, właśnie do tego ogrodu. Podniósł łeb wsłuchując się o czym tam gada ta trójka. Oh tak, władca wampirów, księżniczka i książę? Ciekawe połączenie. Próbował coś z nich zrozumieć, jakie uczucia łączą te trójeczkę. Widać panienka Elizabeth bardzo kocha swego ojca i jest przy nim bezpieczna, natomiast Nathaniela nie był w stanie, przynajmniej w tej chwili za bardzo zrozumieć. Lipa do ludzkiej formy nie wróci bo przecież nie będzie paradował nago. Spojrzał w stronę okna prowadzącego do jego małego pokoju. Nie, raczej nie zdążyłby się tam dostać niezauważony a w tej sytuacji i tak już pewnie go zauważyli więc postanowił czekać na dalszy rozmów wypadków.

Odczuła właśnie sługę jego obecność, jednakże jest w przemianie wilka, cóż trzeba odwrócić uwagę rodziny żeby on wszedł, czemu ona to im robi cóż raz trzeba pomyślała. Gdy rękami dawała znaki do Kri że może iść to wtedy zaczynała uśmiechać się do brata.
- Ojoj, całus był gorzki że spluwasz na ziemię.... ? - Odpowiedziała posępnym głosem i wredną miną.
- Jak będziesz źle do mnie zachowywać, to będziesz miał częściej zapamiętaj Nathaniel - Odpowiedziała chłodnym i władczym głosem.

Uśmiechnął się cwanie.
- Kryjesz go? Nie ładnie. - rzucił, a uśmieszek nie schodził z jego twarzy. Zerknął na ojca, chociaż nie, nie będzie konfidentem. Ponownie spojrzał na siostrę i tylko wzruszył barkami. Niech robią co chcą, nie jest w tym sprawa, czyż nie? Jednym sprawnym ruchem złapał siostrę za gardło odwracając w storn drzewa i przyciskając ją do pnia, druga ręką unieruchomił jej dłonie.
- Elizabeth, radze Ci mi nie grozić, bo to się źle skończy wyłącznie dla Ciebie. To jedyne ostrzeżenie. - warknął ostro. Spojrzał jej prosto w oczy, nie żartował. Puścił ją po chwili i otrzepał się. Uniósł wyżej głowę, prychnął pod nosem. Nie zamierzał tu dłużej przebywać. Skinął do ojca i odszedł.

zt

- Szaleniec, pożałujesz tego zobaczysz ! - Krzyknęła głośno mówiąc jemu to, może usłyszy czy nie usłyszy miała to gdzieś, spojrzała się na ojca.
- Ojcze zrób proszę z niego coś, bo za dużo on sobie pozwala naprawdę, ahh właśnie wczoraj przyjechał samochód z nowym sługą i właśnie okazuje się że został moim prywatnym i jestem z niego zadowolona bardzo widząc jego postępy w lojalności i postępowaniu.

Dziwiło go zachowanie jego pani, nie spodziewał się że ona raczej będzie go ukrywała. W tym momencie jakby uśmiechnął się w duchu widząc jej zachowanie w sumie był dosyć szybki i w mgnieniu oka znalazł się już pod oknem swego pokoju. Ale gdy odwrócił się i widział dosyć nieciekawą sytuację między panienka Elizabeth a jej bratem chciał się wtrącić ale co on by sam zdziałał skoro jest tutaj jej ojciec? Z dwoma wampirami na razie nie opłaca się próbować walczyć, przynajmniej w ten sposób na razie myśli. Więc wskoczył przez okno do swego pokoju a gdy tam był wrócił do swego ludzkiego ciała i ubrał się w strój roboczy.

z/t

Odetchnęła i ujrzała że Kri nie ma, miała szczęście, ale dlaczego to ona go chowała przecież to tylko sługa myślała. Spojrzała na Ojca i pomyślała sobie.
- Tato idę już do salonu głównego pograć na fortepianie - Odpowiedziała i dała całusa w policzek mu i wyszła idąc otrzepała się po jego incydencie.
- Kretyn z brata pożałuje tego pożałuje - Odpowiedziała wrednym tonem, weszła po schodach i zniknęła machając ręką ojcu... żeby wszedł do środka bo zimno się robi.

z.t

Morgoth dzięki zdolności słyszał wszelkie myśli sługi córki.
Był wampirem o dużej mocy i trudno zablokować przed nim umysł. Wiedział, że Kriegen nie potrafił blokować swojego umysłu. Wiedział, że ten nie jest tu po to by służyć jego córce, a walczyć. Domyślił się, że chce jego zabić. Cóż.... trzeba paru wilkołaków, by zabić najstarszego wampira na świecie.
Ruszył wampirzą prędkością w stronę pałacu.
[zt]