Francuski Ogród

Władczyni wampirów kochała francuskie ogrody. Poleciła ogrodnikowi stworzyć ogród na wzór francuskich ogrodów.
Do dziś trudno się doliczyć wszystkich gatunków drzew, krzewów, kwiatów, roślin ozdobnych i innych. Na pewno pare tysięcy, ale nikt dłużej niż pare godzin nie frasował się pytaniem ile ich jest.
Do dziś ogród jest zadbany przez grupę ogrodników.

____________________________

Morgoth pojawił się nagle w ogrodzie.
Usiadł na ławce i obserwował wszystko wokół.
Musiałby być człowiekiem, by nie słyszeć co mówi jego córka w swoim pokoju.
Ściany nie są takie dźwiękoszczelne. Przecież to średniowieczny zamek.
Wiedział, że do tego dojdzie. Przecież nie był ich stuprocentowym ojcem. Ich matka była wyjątkowa nie dlatego, że miała charakter jaki miała tylko dlatego, że jako jedyna blokowała dostęp do umysłu. Morgoth był nią zafascynowany, bo nie mógł słyszeć jej myśli.
Myślał, że Elizabeth i Nathaniel są jego dopóki matka nie napisała w liście, że prawdziwym ojcem jest jej bratnia dusza. Zostawiła ich dlatego, że on ich wychowa lepiej niż ona.
Prychnął na tą myśl. Nigdy nie będą takie jak on. Będą jak matka. Będą się zakochiwały w wilkołakach i innych obrzydliwościach.
Przynajmniej nie wiedzą o jego małym sekrecie.

Szła obrzeżem tego ogrodu, jednakże poczuła zapach kwiatów wiedziała że go tutaj jedynie znajdzie, kocha ten ogród ale dlaczego czuła wielki niepokój wszystko jej wina, faktycznie, ale to nie jest to. Znalazła przejście i weszła oraz ujrzała ojca z daleka, który może ją zobaczyć. Widziała list nawet jego, a on nie był zadowolony z tego najwyraźniej..

Zignorował wejście córki.
Patrzył sobie w nicość jakby był na głodzie. Właściwie to był głodny i to bardzo.
Jego oczy były wręcz czarne. To mogło tylko jedno oznaczać. Kryć się kto ma krew, bo zaraz jej nie będzie miał.
Był cholernie głodny i wściekły.

U niej na twarzy zagościł smutek i żal, ponieważ wie czemu mnie zignorował myśli że nie jestem jego córką i nie mam jego charakteru wtedy odważnym tonem powiedziała do swojego ojca którego kocha, a że spiski robiła to tylko dla żartu, ona nie umie ukazywać śmiechu ani być taka jak kiedyś.
- Ojcze ty zawsze będziesz moim Ojcem rodzonym mam gdzieś matkę i ojca którego nie znam, twoje sekrety zawsze odczytam nie ukryjesz żadnej, po drugie matka w liście ciebie okłamała tak naprawdę Nathaniel jest jedynym synem tego faceta innego, a ja jestem twoją córką rodowitą, iż wiem że mam twój charakter ale nie podrobiony... i zawsze będę ciebie kochać - Odpowiedziała głośno i krzyknęła, miała gdzieś że będzie żerować na krew jej która jest bliska i ciepła, ale wie jedno że go nie opuści.
- Nie opuszczę Ciebie bo jedynie Ja mogę Ci pomóc w tej chwili - Odpowiedziała do Ojca którego kocha.
- Proszę Cię porozmawiajmy o Tym ?! - Odpowiedziała głośno i wrednym tonem do Władcy.

- Wytłumacz mi w takim razie tak intensywny zapach wilkołaka i to.
Wyciągnął sztylet i przeciął żyły na nadgarstku córki.
Oblizał sztylet i już wiedział co się święci.
- Piłaś krew obrzydliwości i jesteś w ciąży. Ciekawe ile można się dowiedzieć z krwi.
Warknął.

- Wpadłam Ojcze, ale nie oznacza że chcę tego dzieciaka po prostu chciałam się zabawić nic więcej dlatego mogę usunąć bez problemu, a krwi też się napił Nathaniel z tego wilkołaka ale nie przepadam za krwią bo mnie sługa zmusił do tego ja nie chciałam jego krwi pić - Odpowiedziała do niego wrednym i chłodnym tonem.
- Ojcze uwierz mi proszę Cię, wiesz dobrze że Ciebie przenigdy nie opuszczę - Odpowiedziała do Ojca z miłością i lojalnością.
- Zrobię wszystko dla Ciebie żebyś mi uwierzył - Odpowiedziała do Władcy Wampirów.
- Pragnę twojego przebaczenia Ojcze - Odpowiedziała do niego, ona mówiła poważnie.

Prychnął. Skoro była jego córką to czemu myślenia za grosz?
- Jest takie coś jak antykoncepcja. Chyba powinnaś ty wiedzieć o tym więcej niż ja.
Mruknął.
Wstał i natychmiast znalazł się po drugiej stronie ogrodu.
Nie mogła być jego córką. Gdyby była to by nigdy nie zabawiała się z obrzydliwością, chyba, że krwią tuż przed wysuszeniem.
Robactwo to inna sprawa. Często się wykorzystywało tą słabą rasę.
Teraz miał więcej powodów by nienawidzić wilkołaków. Może podda Kriegena wysuszeniu?

- Ojcze ?! Mogę go zabić i pokazać że jestem twoją córką - Odpowiedziała do niego, przekonując go żeby dokonać mordu na Słudze.
- Jak zabiłam tamtych sługów to tego też mogę i pokażę ci że jestem twoja córką oraz pozbędę się bękarta - Odpowiedziała do niego krzyknęła głośno Ojca,.

Pokręcił głową.
- Założę się, że teraz chce być Władcą Wilkołaków. Skoro kiedyś nim był. Dołącz do niego. Nawet urodź mu bachora. Jeden błąd może coś zniszczyć, jedno słabe ogniwo, a całe dziedzictwo legnie w gruzach.
Warknął bardziej do siebie niż do córki.
Właściwie po co jeszcze tu była? Marnuje tylko jego czas. Oboje są siebie warci. Ona i Nathaniel.
Kierował się w stronę wyjścia.
Musiał na coś zapolować. Może multipolowanie sobie zrobi jak za dawnych czasów. A ludzie wciąż myślą, że to Dżuma zabiła 2/3 Europejczyków. Śmieszne. Doprawdy śmieszne.

- Dobrze wiesz Ojcze, że nie zrobię tego co ty chcesz bo jestem wampirem a nie wilkołakiem, w dodatku ostrzegam Cię Ojcze, że nie ze mną te numery, zostaję tutaj bo to mój dom i zawsze nim będzie, a mam generalnie gdzieś co on zrobi - Odpowiedziała i przybiegła oraz przytuliła Ojca mocno w pasie.
- Nie chcę ciebie stracić, jedynie ty pokazałeś, kim jestem naprawdę oraz nie byłam samotna proszę Cię nie odchodź ode mnie i nie porzucaj swojej córki, proszę daj mi szansę na poprawę - Odpowiedziała i zaczynała płakać.
- Wiem jestem idiotką, ale chcę poprawić się i pokazać że jestem godną córką Władcy - Odpowiedziała do niego poważnym głosem.

Odepchnął ją od siebie. Nie miał zamiaru tego słuchać. Co ona sobie myśli? Że jako król nie mam prawa jej wyrzucić? Kpi sobie z niego w żywe oczy.
Po sekundzie już go nie było w ogrodzie.
[zt]

- Ojcze !! - Krzyknęła głośno w gniewie, trudno się mówi... wybiegła stąd w stronę gdzie jej nikt nie znajdzie.


z.t